“Profiteren van trainingskansen wanneer ik de kans krijg". "Ik denk dat wanneer je in het alpineskiën de kans krijgt om beter te worden, en het is goed skiën (lees ‘condities’), je die kans direct moet aangrijpen. Wees er daarom altijd klaar voor. Dat is waar het op neerkomt." Dit schreef ik in mijn laatste blog Ontwerpen van het jaarplan afgelopen mei.
Inmiddels is het oktober en zit ik midden in de tweede helft van mijn voorbereiding-periode. Net voor het wedstrijdseizoen, dat eind november voor mij zal aanvangen. Als ik nu zo terug kijk op de afgelopen vijf maanden, is het niet verwonderlijk dat het voor mij voelt alsof de tijd is voorbij gevlogen. Het was een komen en gaan van (nieuwe) 'ervaringen': van theorie tot praktijk examen rijbewijs; Havo diploma behaald; uren aan zweet achterlaten in de gym; fysieke trainingsweken met Kader Jugend Ski Alpine Vorarlberger Skiverband; mooie nieuwe partnerships aangegaan; gestart met een studie Commerciële Economie aan Johan Cruijff Academy op HvA (en mijn eerste studiepunten inmiddels binnen gesleept) en een veelvoud aan trainingsblokken doorgebracht op gletsjers in Italië, Zwitserland en Oostenrijk en ook nog de indoorhal in Hamburg Duitsland bezocht. Ik heb inmiddels dus al een groot deel van mijn geplande trainingsdagen voor deze periode in de sneeuw doorgebracht. Ontelbare oefeningen afgewerkt en vele runs door de palen achter de rug…, en dat terwijl het wedstrijdseizoen, dat dan wel om de hoek staat, nog niet eens begonnen is,
Langzaam begin ik dan ook steeds meer spanning te voelen. Niet voor het behalen van gestelde resultaat doelen, het skiën van voorgeschreven FIS punten limieten. Ook gaat dit niet voor mij over het voelen van gezonde wedstrijdstress en/of ik mij druk maak over toekomstige prestaties. Nee, ik ben nog volop bezig mij te richten op mijn ski-technische verbeteringen. Mijn focus ligt op wat ervoor nodig is om NU het maximale eruit te halen.
Vandaag doen en leren, morgen of in de toekomst gebruiken
Tijdens het voorjaar en zomerperiode en vanaf september leg ik namelijk niet alleen mijn fysieke basis, maar werk ik ook aan mijn verbeterpunten. Je brengt aanpassingen aan je lichaamshouding (ski-technisch) en je materiaal, zodat je klaar bent voor de komende eerste wedstrijdperiode. Ik denk dat een belangrijk onderdeel van je groei en ontwikkeling als jonge atleet richting topsport is, dat je je moet realiseren dat de technische en tactische, maar ook zowel fysieke als mentale en sociale vaardigheden die je hebben geholpen om op een bepaald ‘niveau’ te komen, niet altijd de benodigde ‘skills’ zijn die je naar het opvolgende niveau gaan brengen. Het gaat continu over (af)leren, het proces van accepteren om wat er vandaag moet gebeuren om de benodigde veranderingen aan te brengen, wat uiteindelijk moet resulteren in een bepaalde progressie nu, morgen of in de toekomst. Want het laatste wat je wilt als atleet is degeneratie.
De toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent. — Mahatma Gandhi
Wat, hoe en waarom
Tijdens het wedstrijdseizoen plan ik minder lange trainingsblokken in mijn programma. De focus ligt dan meer op het verminderen van mijn ‘fouten’ tijdens de wedstrijden(runs) en eventueel nog op een aantal kleine (technische als tactische) verbeteringen dan wel aanpassingen. Overigens ligt de focus niet alleen op 'zwakke' maar ook 'sterke' punten. In aanloop naar mijn (conditionele) voorbereiding-periode en tijdens de eerste trainingsstages in de sneeuw, overleg ik daarom altijd samen met mijn trainer over wat ik moet ‘repareren’. Dat nadenken over het 'wat', welke 'gebieden' er aangepakt moeten worden lijkt dan misschien wel het makkelijkst. Maar het opvolgende 'hoe dan', de daadwerkelijk veranderingen aan te brengen, staan echter niet los van het wat. Daarbij de realiteit is dat vooruitgang nooit lineair verloopt en dat er trainingsdagen zijn die hoewel ‘slecht’ aanvoelen nog steeds (grote) leermomenten kunnen zijn. Mijn gezonde spanning gaat niet over de snelste manier om de met jezelf afgesproken veranderingen aan te brengen, de weg naar 'succes' te bespoedigden, maar ligt in het 'waarom' en in het moment, de ‘conditie’ van mijn aanpassingsvermogen op dat ogenblik. Immers je 'beste' (lees snelste) bocht van vandaag, kan vandaag worden verbeterd en versterkt… en morgen opnieuw en overmorgen en dag daarop… .
Dus bepaal ik iedere trainingssessie samen met mijn trainer een doel, waarbij we het zo eenvoudig en (taak)gericht mogelijk houden. Tegelijk vind ik het belangrijk om na te denken over het 'waarom', de reden of zin van dat wat ik wil bereiken en dan hoe we dat gaan aanpakken. Aan het einde van een trainingssessie beoordeel ik of ik bereikt heb wat ik wilde en waarom dat is gelukt of waarom niet. En gebruik ik deze informatie weer als nieuw inzicht. Het stellen van doelen, het plannen, het monitoren, evalueren en reflecteren is op zich niet bijzonders, menigeen zet dit ook zelf in bij zijn/haar werk of studie, en klinkt als proces zelfs vrij eenvoudig. Echter zijn er zoveel variabelen binnen het alpineskiën (waar ik geen controle over heb) dat zelfs focussen op één ‘ding’ voor een hele run soms best een uitdaging kan zijn, vooral als de taak ongemakkelijk of moeilijk aanvoelt, en bijvoorbeeld ook nog eens de sneeuw-, piste- of weercondities niet zijn zoals je wenst. Ook tijd kan je niet controleren. Je kunt nog zoveel geld in je programma stoppen, maar geen euro heeft ooit een seconde tijd gekocht. Probeer dat daarom ook niet. Accepteer het. Wat ik wel kan controleren, is hoe ik met mijn tijd omga.
All-in gaan of all out gaan. Tijd die weggelekt is, kan je niet meer terughalen.
Er zullen altijd dagen zijn tijdens mijn trainingsstages die op dat moment niet de beoogde uitkomst hebben, misschien zelfs een negatieve ervaring achterlaten. En hoe verder je dan op de tijdslijn komt richting het wedstrijdseizoen je ook nog eens het gevoel kunnen geven dat de tijd die je in de sneeuw hebt begint te dringen. Echter ‘slechte ‘dagen maken nu eenmaal deel uit van het leerproces.
Zeker, "time matters" binnen het alpineskiën, maar wat mij betreft alleen op de finish lijn. Mijn ambitie is om het maximale uit mijn sportcarrière te halen. Ik ben nu 18 jaar oud en heb dus nog een aantal jaren de tijd om te pieken op sportief gebied. Door nu obsessief bezig te zijn met tijd, die steeds sneller lijkt te gaan, leg je snel de verkeerde focus. De sport mag dan willen dat je heel snel iets bereikt en het liefst een succesverhaal van een ander kopieert. Want wat een ander in 30 jaar heeft gedaan, wil vooral de sport het liefst morgen al. Maar succesverhalen gaan over vallen en opstaan. Iedere keer weer in het moment bewuste keuzes maken die op dat moment in de ervaring het beste bij je passen. Laat je dus vooral niet opjagen doordat je het gevoel hebt dat de tijd zo snel gaat. Want als je uiteindelijk in het gewilde starthuis sta, hoeveel zie je dan nog echt van de omgeving?
Time does not change us. It just unfolds us. — Max Frisch

Komentarze