De afwegingen die ik vorig jaar maakte, de lijstjes van voor- en nadelen, 't inschatten van consequenties en de gebruikte argumenten uit het verleden om tot een rond, kloppend en rationeel verhaal voor mijzelf te komen, voor mijn keuze voor Schigymnasium Stams en mijn verhuizing naar Oostenrijk, lijken inmiddels niet veel meer waard!? Of toch wel...?
Alpine skiën is een technische en moeilijke, maar bovendien een spectaculaire sport. Die zowel fysiek als mentaal en ook door verscheidenheid aan condities hoge eisen aan mijzelf stelt. Alpineskiën is één van de meest ‘ágile’ sporten die er is. Als alpine skiër ben je namelijk contant bezig tijdens de ‘koers’ je lichaam voor te bereiden op verandering vanuit de omgeving. Laat ik beginnen met het weer. Het kan echt heel erg koud zijn. Trainingen tijdens omstandigheden van -15 met een ijskoude wind maak ik geregeld dan ook mee. Tel daarbij op de ondergrond en voeg daar de sneeuwcondities aan toe. Van binnen een range van kogelvrij ijs tot slush- puppie en het terrein, dat kan variëren van ‘verticaal Thialf’ tot zo plat als een dubbeltje, binnen één afdaling, het ‘parcour’, waar je zo snel mogelijk door heen moet. En die niet alleen varieert binnen een run maar ook weer bij iedere run weer anders is. Maakt iedere keer dat je hard naar beneden raced weer anders.
De hoge variatie en complexiteit van taken die ik als jonge atleet dus al tegen kom onderweg vergen echt het maximale van mijn lichaam als mijn hoofd. En als je dat dan ook nog combineert met wedstrijden, die eigenlijk net zijn als sneeuwvlokken. Geen één is het zelfde en de meedogenloze aard van een race waarin ik volledig op je mijzelf ben aangewezen, die gewonnen of verloren wordt door 100ste van secondes. Word ik iedere training en wedstrijd weer geconfronteerd met een tsunami van uitdagingen. En dat maakt dat ik ’t alpineskiën ook zo leuk vind.
Ik dacht dus dat ik wel al wat gewend was op het gebied van ‘even anders’, flexibiliteit en aanpassingsvermogen.
Wedstrijdseizoen 2020-2021 een les in aanpassingsvermogen 2.0
Maar mijn ervaring tot nu toe in aanloop naar ‘t wedstrijdseizoen 2020-2021 is dat 2020 een jaar was en 2021 een jaar wordt dat in de ‘verdubbelaar’ van ‘net even anders’ gaat. Daar heb ik inmiddels wel voldoende bevestiging op gekregen!
Dit skiseizoen is er één van nog meer: “accepteer de situatie, stel je doelen, verwachtingen en trainingsschema’s bij en ga gewoon weer aan de slag”.
Anders dan anders
En dit zijn de dingen die ‘net even anders’ gingen in de afgelopen vier maanden:
Mijn gewenste trainingopbouw; het trainingsritme; de techniektrainingen; de individuele vertaling vanuit fysieke training en testresultaat naar mijn skitrainingen (en visa versa); de communicatie tussen atleten en trainer; doelen stellen en evalueren; video-analyses; teamspirit en de aanwezigheid van ouders en privé trainers bij de trainingen. Allemaal zaken waarvan ik van te voren niet had kunnen bedenken en verwacht deze als afwijkend te ervaren.
Ook mijn inschrijving en ondanks de bevestiging vanuit Stams van mijn instroom in de tweede klas op de Oberstufenrealgymnasium verliep anders. Het werd er één van overgang naar Havo 5 in Nederland naar de eerste klas in Oostenrijk. Dit heeft niet alleen impact op mijn schoolniveau en -verloop, maar ook op de kamerindeling in 't internaat, sociale aansluiting en op mijn training- en wedstrijdplanningen en trainingsgroep.
Daarbij sliep ik de eerste paar maanden niet op ’t internaat, maar in Stift het klooster (abdij) in de pelgrim vleugel, bij de cisterciënzer-monniken in Stams. Niet een doorsnee (top)sport omgeving zullen we maar zeggen. (Inmiddels ben ik wel verhuist naar nieuwbouw in ’t internaat).
En door Corona heb ook ik natuurlijk te maken met nieuwe (verlengde) lockdowns met (nieuwe) regels en restricties hier in Oostenrijk. Veel Home-schooling afgewisseld met onregelmatig 24/6 op het internaat; plexi (spat)schermen in de klas; ’t verplichte mondkapje; 't 1,5 meter afstand houden; groepen die gescheiden worden gehouden; alleen eten aan een tafel in de kantine; etc., etc.. De Corona -maatregelen maakt dat contacten met mijn mede atleet-studenten er vooral één is van afstand (en via Social Media) tot nu toe.
En dan zijn er nog de Corona-testen. Voor aanvang van een verblijf op school/internaat; iedere keer bij aanvang van een ‘Kurs’ (trainingsstage) en 72 uur voor aanvang bij iedere wedstrijd. Het kan dus zo maar zijn dat ik binnen 10 dagen 3 keer getest ben.
En waar ik normaal relatief gezien al meer train dan wedstrijden heb, staat deze winter nog meer in het teken van trainen. Maar ook dat blijkt iedere keer weer een uitdaging:
“Blijf thuis bij klachten, ook bij gewone verkoudheid geldt ook hier in Oostenrijk”. Dus ook voor mij. Hierdoor miste ik begin oktober meteen al een aantal trainingsdagen.
‘Kurs’ twee werd twee dagen eerder werd beëindigd omdat iemand in een andere trainingsgroep, maar die in het zelfde hotel als mijn trainingsgroep verbleef, na klachten met een sneltest positief was getest. Iedereen dus naar huis.
Tijdens mijn vierde trainingsblok kwam de aankondiging van de 2de lockdown in Oostenrijk en werd er aanvankelijk een verbod voor buitenlandse atleten op de pistes ingesteld. Dus werd ik vervroegd met de trein naar huis gestuurd, waardoor ik ook dit keer mijn trainingstage niet kon afronden.
Het daarop volgende trainingsblok werd na 1 trainingsdag al beëindigd. Dit keer omdat iemand in mijn trainingsgroep klachten kreeg en positief werd getest. Dus op, weer naar huis. Waar ik direct werd getest maar ondanks mijn negatieve PCR test uitslag alsnog 10 dagen verplicht in quarantaine moest blijven. Om onverklaarbare reden was ik namelijk als enige uit mijn trainingsgroep als K1 categorie aangemeld bij de Oostenrijkse GGD. En dat betekent ook controle en handhaving door de politie aan huis hierop in Oostenrijk.
Door deze verplichte quarantaine kon ik ook niet deelnemen aan het volgende trainingsblok en miste hierdoor ook nog de ingeplande wedstrijden.
Aansluitend op de volgende trainingsstage kon ik niet starten op de ingeplande wedstrijden (NC) i.v.m. geen beschikbare startplekken voor Nederlandse skiracers. En doordat mijn trainingsachterstand op de onderdelen SG en Downhill inmiddels al zo was opgelopen door de vele gemiste trainingen. En omdat ik persoonlijk er in ieder geval alles aan wil doen om zoveel mogelijk trainingsdagen te maken. Heb toen direct besloten om regie in eigen handen te nemen en af te wijken van mijn programma met Stams. De ingeplande SG en Combi wedstrijden te cancelen en direct na de training voor een volle week aan te sluiten bij een commercieel Oostenrijks team. Eindelijk! Vijf aaneengesloten trainingsdagen, gevolgd door een rustdag, en met aansluitend 2 wedstrijddagen. Overigens, die rustdag is er alleen niet helemaal van gekomen. Mijn test voor de wedstrijden was namelijk vals positief bleek achteraf. Een PCR test op mijn rustdag bracht (gelukkig), na vele uren in onzekerheid te hebben gezeten op mijn hotelkamer, het verlossende woord voor deelname aan de wedstrijden. Nog nooit zo positief geweest over iets dat negatief was.
De voorbereiding kun je controleren, de uiteindelijk race zelf nooit.
Mijn 45 gewenste trainingsdagen werden 35 geplande dagen (excl. wedstrijd- en trainingsdagen), en uiteindelijk heb ik 22 trainingsdagen geskied (incl. de wedstrijd- en de wedstrijdtraing voorbereidingsdagen). En van de wedstrijden heb ik er van de 14 ingeplande races, er uiteindelijk aan 7 aan de start gestaan tot en met de kerstdagen.
Mijn lijst met ‘ onplanbaar & anders’ was in een paar maanden tijd dus flink gegroeid.
Met als 'klapper', mijn avulsiefractuur in 't derde weekend van januari. De operatie die hier opvolgde en dat ik in de aankomende weken mijn linkerhand niet kan/mag belasten, doen mijn vooraf gestelde doelen voor dit wedstrijdseizoen geen goed en vult daardoor mijn lijst prima aan.
Mijn hele voorbereiding op het seizoen had ik goed kunnen controleren. Mijn vorm naar dit wedstrijdseizoen was geen toeval: daar had ik hard naartoe gewerkt en niet alleen mijn goede gevoel maar ook mijn testresultaten bevestigde dat. Ik weet ook al volgend jaar wat voor training ik wil afwerken. Maar inmiddels weet ik ook dat er (daarna) van alles tussen kan komen.
Ondanks dus dat al mijn lijstjes met voor- en nadelen en argumenten klip en klaar waren, mijn algemene voorbereiding (en die niet over één nacht ijs is gegaan) en mijn fysieke vorm tip top in orde was. Draait het dit wedstrijdseizoen eigenlijk (nog) maar om een ding: flexibel blijven zonder het (grote) plaatje uit het oog te verliezen en beslissingen nemen en de consequenties accepteren. Het is als het gevoel van dat je na je eerste run net een paar honderdste van seconde voor staat in een kwalificatiewedstrijd, en je het vertrouwen in jezelf moet hebben dat je die positie vast kan houden. “En dat, dat moet ik toch echt een paar keer hebben meegemaakt.”
Dit seizoen probeer ik daarom ook al het nieuwe en het 'net even anders' als een verrijking te beschouwen en van te leren. Ervaring opdoen en blijven oefenen. En lijkt het erop dat mijn keuze voor Schigymnasium Stams en mijn verhuizing naar Oostenrijk voor dit seizoen dan toch meer waard is dan het op het eerste gezicht lijkt.
